AHMET ÜRER YAZDI;BİLMEK ACI ÇEKMEKTİR.

İnsan,  duygularıyla, davranışlarıyla, düşünceleriyle tuhaf bir canlıdır.

Hayvan dersin kızar. Aslan dersin göğsü kabarır.

Bir çukura onlarca kez düşer. Unutur yeniden düşer.

Filmlerdeki komik olaylara güler. Kendi yaşamındaki komikliklerin farkına dahi varmaz.

Hayali hırsızlara, kötülüklere kızar. Kendi parasını çalanları alkışlar. Yaşamını cehenneme çeviren kötülerin ve kötülüklerin farkına dahi varmaz.

Hiçbir zaman kendisini suçlamaz.

Çünkü; onu çukura düşüren suçlu mutlaka vardır.

Kendini yargılamayı sevmez. Kendini düzeltmeyi düşünmez.

Kendini değerlendirmeyi düşüncelerini geliştirmeyi düşünmez.

Bilgisini, görgüsünü arttırmanın yollarını aramaz.

Okumayı hiç sevmez.

Çünkü; o yazılanlardan çok daha fazlasını biliyordur.

Yaşam okulundan mezun olmuştur.

Ama o yinede her şeyi en iyi bilendir.

Başkalarının aklına hiç mi hiç gereksinimi yoktur.

Çünkü; onun aklı yeryüzündeki her şeyin nedenini en iyi şekilde bilendir.

Nedenler, niçinler, nasıllar onun yaşamına yön veremezler.

Soru sormak, cevap aramak, olayları değerlendirmek, onun için önemli değildir.

Sormayı ve düşünmeyi, sevmediği için, doğru yerine, yalanın, dolanın, peşine takılmak ona daha kolay gelir.

Nasılsa büyükleri onun için her şeyi, en iyi şekilde düşünürler.

Kendinin ve çocuklarının geleceği, onun hiç mi hiç ilgi alanında değildir.

O bugünün peşindedir. Kendi egolarını tatmin etmenin hesabındadır.

Bertrant Russel’ın dediği gibi;

“Dünyadaki en büyük kötülük aptalların kendinden son derece emin, akıllıların ise sürekli şüphe içinde olmalarıdır.”

Dünyayı bugünkü yaşanır duruma getirenlerde kendilerinden son derece emin olan aptallar değil, sürekli şüphe içinde olanlardır.

Elektriği, otomobili, ilaçları, bilgisayarı ve insana hizmet için üretilen her türlü aracı, gereci ikinci tür insanlar bulmuştur.

Ama birinci tür insanlar ise bu tür araçları hiç sorgulamadan kullanmışlardır ve kullanacaklardır.

Çünkü mutluluk onlar için sorgulamadan yaşamaktır.

Bilmek ve sorgulamak acı çekmektir.