93 Harbi (Rumi 1293) diye meşhur olan, Osmanlı Rus Harbinden sonra 1887 yılında (Rumi 1302) Bulgaristan’ın Plevne bölgesinden ve ağırlıklı olarak Lofça-Biliçköy, Rahuva-Tırno ve Plevne-Gornik Köyünden gelen ailelerden Kestanbolu Köyü..
93 Harbi (Rumi 1293) diye meşhur olan, Osmanlı Rus Harbinden sonra 1887 yılında (Rumi 1302) Bulgaristan’ın Plevne bölgesinden ve ağırlıklı olarak Lofça-Biliçköy, Rahuva-Tırno ve Plevne-Gornik Köyünden gelen ailelerden Kestanbolu Köyü ismiyle kurulmuştur.
Yağmurca; kuruluşundan önce, göçmen olarak gelen ailelere Uzunköprü ile köy arasındaki bölgede ve daha başka yerlerde, daha düzlük alanlara sahip yerleşim alanları teklif edilmiş, ancak köyün ileri gelenleri daha engebeli ve daha ormanlık alana sahip bugünkü yerleşim alanını seçmişlerdir.
Köye ilk yerleşenlerin, yerleşim bölgesi seçiminde, gelinen bölgenin coğrafi yapısına benzer bir yer seçmeye özen gösterdiği anlaşılmaktadır. Plevne Bölgesi, köyün yerleşim bölgesine oldukça benzer bir coğrafyaya sahiptir. Nitekim, gelinen 1887’den bu yana yoğun evliliklerin yapıldığı Çınaraltı Köyü (eski ismi Prafça) Aileleri ile Bulgaristan’dan gelen bir yakınlığın olduğu ve aynı bölgeden gelindiği anlaşılmakta olup, sözü edilen Çınaraltı Köyü’nün de köyün kurulduğu coğrafyaya benzer bir coğrafyada kurulmuş olması, yaşlıların doğup büyüdüğü coğrafyaya oldukça bağlı olduğunu göstermektedir. Yer seçiminde, özellikle kızılcık ağaçlarının varlığına önem vermiş oldukları bilinmektedir. (Zamanın şartlarında yiyecek bir şey bulunamadığından köy yöresinde kızılcık, ahlat vb. yemişler bol olduğundan)
Yağmurca Köyü’nün ilk etapta Bulgaristan’dan göç etmiş olan 60 aile tarafından kurulduğu ve en köklü ailelerden biri olan Arif Ağalar’dır.(Bekarlar), Kurtuluş Savaşımızdan sonra gerçekleştirilen mübadele döneminde de köye çok sayıda aile göç etmiş, ancak bu dönemde göç eden ailelerin 2’si hariç (Alan ve Rusçuk Aileleri) diğerleri, ağırlıklı olarak Bursa ve Balıkesir bölgesine giderek oralara yerleşmişlerdir.
Yağmurca halkının tamamı Pomak’tır ve Pomak gelenek ve görenekleri hala yaşatılır. Pomak olmayanlar bile Pomakça’yı bilir ve konuşur. Köyün öğretmenleri bile Pomakça’yı öğrenmiştir.
Köyde yapılan düğünlerde herkes yardımlaşma halindedir ve düğünler iki gün boyunca sürmektedir.
Köyde gençler bayramlarda anıt meşe ağacına giden yolda piyasaya çıkar ve sevdiklerini görür veya beğendiklerini burada tavlamaya çalışırlar.Ayrıca gece cama gitme muhabbetleri vardır.
Kızların babaları kahveden gelene kadar sevdikleriyle camdan konuşurlar. Ayrıca çok önemli bir hususta kocaya kaçan kıza 41 günü doldurmadan düğün dernek yapılmasıdır. Diğer yörelerde kaçana selam bile verilmezken burada kesinlikle hiçbir konuda (altın, vs. ) zorluk çıkarılmaz. Gereken her şey sanki normal evlilik gibi yerine getirilir.
Askere gidecek olan gençler her gün bir evde toplanır beraber yenir içilir eğlenilir. Ayrıca asker düğünü yapılır ve askere giden gençlere kına yakılır. Askere gitmek her Türk genci gibi kutsal sayılır. Asker uğurlamasında ise bütün köy köprü yanında yolun bir tarafına bayanlar, bir tarafına erkekler dizilerek uğurlama yapılır.
Bayramlarda herkes camide toplanır bayramlaşır. Bayram namazından çıkanlar direkt mezarlığa gidip rahmetlilere dua okur.
Düğünlerde köydekilere davetiye verilmez, bunun yerine bütün kahveler dolaşılır lokum dağıtılarak insanlar düğüne çağırılır. Uzak yerdekilere ve gurbettekilere davetiye gönderilir veya telefon edilir.
Edirne iline 91 km, Uzunköprü ilçesine 24 km uzaklıktadır.
Köyün ekonomisi tarım, hayvancılık ve madenciliğe dayalıdır. Köyün iki adet merasında daha çok küçükbaş hayvancılık yapılmaktadır. 30 sene önce daha çok yerli inek cinsi varken günümüzde daha çok montofon cinsi inekler veyahut kırmaları bulunmaktadır. Tarımda ise şeker pancarı, süpürge otu, buğday ve ayçiçeği ağırlıklıdır. Maden ocakları ise genç nesil tarafından tercih edilmemektedir. Bunun yerine diğer şehirlere göç edilmektedir. Çerkezköy, Çorlu ve İstanbul ağırlıklıdır. Ayrıca Almanya da önemli sayıda göç almıştır.
YORUMLAR (İLK YORUMU SİZ YAZIN)