Saygıdeğer Demiryolu Çocukları arkadaşlarım, eskiden büyüklerimiz bizlere bir şeyler söylemek, dikkatimizi çekmek ve masal anlatmak için söze başlarken hep “Bir Varmış Bir Yokmuş ” derlerdi, bizde onları can kulağı ile..
Saygıdeğer Demiryolu Çocukları arkadaşlarım, eskiden büyüklerimiz bizlere bir şeyler söylemek, dikkatimizi çekmek ve masal anlatmak için söze başlarken hep “Bir Varmış Bir Yokmuş ” derlerdi, bizde onları can kulağı ile dinler, her anlatılanı gerçek sanarak bazen korku bazende sevinçle uykuya dalardık, tabi Masallar “Yaşanmamış ve gerçek olmayan Olayları anlatan bir öyküdür” yani tamamen yalan ve hayal üzerine kurulu anlatımlardır. Çocuklara ne anlatsan inanırlar. Bende bugün sizlere aklımca bir masal anlatayım dedim. Sizlerde torunlarınıza anlatın eğer uyumayan varsa hemen uyurlar !
Bir Varmış Bir Yokmuş;
Bir zamanlar Uzunköprü’nün Demirtaş Mahallesinde bir tren istasyonu varmış, bu istasyondan dünyanın her yerine kara trenler gidermiş, birde mavi beyaz renkli motorlu tren varmış bu da İstanbula kadar gidip gelirmiş.
O zamanlar otobüs taksi pek fazla yokmuş, yolcularda hep trenlerle seyahat ederlermiş, istasyona trenlerle gelen veya gidecek yolcular kasabaya talikalarla yani yaylılarla gidip gelirlermiş, mahalledeki Ahmet amcada kırmızı atlı talikasiyla bu yolcuları kasabaya taşırmış.
Demirtaş Mahallesinde bulunan bu Trenlerde, Gümrükte, Ambarda ve Karakolda çalışmak için Türkiye’nin dört bir
yanından insanlar gelmişler, gelen insanlar arasında Laz, Gürcü, Pomak,Çerkes, Gacal, Yörük, Arnavut, Kürt, Abhaza, içlerinde Alevi’de varmış Sünni de.
Mahallede yaşamakta olan çiftçi, esnaf ve memurlarla sonradan gelenler ilk baştan yabancılık çekselerde daha sonra karşılıklı örf ve adetlerini öğrendiklerinde yeni bir kültür oluşturup hep beraber yaşayıp Demiryolu Çocukları olmuşlar.
Çok iyi komşulukları olmuş hiç kavga etmemişler. Zor günlerde, doğumlarda, ölümlerde birbirlerinin yanında olmuşlar, kışın bacası tütmeyen eve gidip komşunun derdini sormuşlar, o zamanlar istasyon mahallesinin havasındanmı, suyundanmı yoksa insanındanmıdır nedir siyaset hastalığına hiç yakalanmamışlar,
Çok zengin veya fakir değillermiş ama gönülleri zenginmiş. Çocukları olmuş, çocuklarının oyun sahası istasyon parkı, kahveler önü, hangar altı, postane yanı, gar binası arkasıymış, yaramazlık yapan havuza düşmüş, bir taneside bakkalın camını kırmış ama hiç kavga etmemişler.
Tek katlı, çiçekli bahçeli evlerde oturmuşlar, kız alıp kız vermişler akraba olmuşlar, Tek maaşla büyüttükleri çocukları hayırlı birer evlat olup devletin önemli yerlerine memur olmuşlar, bazıları da kendi işlerini kurup işinin sahibi olmuşlar, hep devletin devamı milletin refahı için çalışmışlar.
Bir gün olmuş yurdumuzun dört bir yanından gelen demiryolu çocukları göçmen kuşlar gibi istasyondan göçüp gitmişler, trenler artık gelmez olmuş Demirtaş mahallesindeki 800 kişiden sadece 80 kişi kalmış, oturdukları evler, lojmanlar, hizmet veren bakkallar, kahvehaneler, berber dükkanları, lokantalar hepsi yıkılmış, postaneye mektup atacak kimse gelmediği için orasıda kapanmış, gölgesinde oturulup tatlı muhabbetler edilen çınar ağaçları bile yanlız kalmış.
Cıvıl cıvıl olan istasyonu büyük bir sessizlik kaplamış, yani Bir Varmış Bir Yokmuş misali.
Değerli çocuklar daha sonra ne olmuş biliyormusunuz, bu istasyondan göçüp gidenlerde bir hasretlik bir özlem başlamış, her fırsatta doğup büyüdükleri istasyonu arar sorar olmuşlar, ne bir haber nede bir mektup gelmez olmuş.
Sonra birbirleriyle haberleşmek için teknolojinin ürettiği bir alet ile birbirleriyle konuşup, yaşadıkları yerin resimlerini bazı amcalar ve dedelerden istemişler, gönderilen resimlere bakarak özlem giderip nerede o günleri diyerek aah çekip gözyaşı dökmüşler.
Saygıdeğer Demiryolu Çocukları arkadaşlarım, bu masalla bu torunlar uyumazlar, daha anlat deyip bizleri uyuturlar, sonrada “Dede sen kimi kandırıyon, masalmı anlatıyorsun” deyip inanmazlar.
Ne yapalım, yalan atmayı beceremedim galiba.
Kalın sağlıcakla.
Necmi MANDACI
YORUMLAR (İLK YORUMU SİZ YAZIN)